Laat nou maar eens zien wat je kunt,’ zegt mijn vader vanuit zijn rolstoel. Ik duw hem en moet nogal moeite doen om de vaart erin te houden. Ondanks alles kan hij de humor van de situatie wel inzien. Typisch mijn vader. Net als de sportieve pet en hoodie die hij draagt.
Het is een mooie dag in augustus. Met een aantal vrijwilligers en medebewoners wandelen we in de wijk rond het verzorgingstehuis waar mijn vader sinds kort verblijft. Thuis wonen gaat niet langer. Door de ziekte van Parkinson kan hij niet meer op zijn benen staan.
Het is hard werken om het groepje bij te houden. De route zit vol met drempels en de voetsteunen van de rolstoel hangen vlak boven de straat. Oefening baart kunst. Rolstoel draaien en achterwaarts over de hindernissen heen. Het heeft iets weg van rolstoeldansen. We kunnen er samen om lachen.
Mijn vader vindt het allemaal prima. Hij is allang blij dat hij buiten is en geniet van het mooie weer en het gezelschap. Vanzelfsprekend is zo’n uitje niet. Een van de begeleiders vertelt me dat het tehuis afhankelijk is van vrijwilligers voor dit soort activiteiten. Door corona is een groot aantal afgehaakt.
Als familie gaan we zo vaak mogelijk naar mijn vader toe, samen met mijn moeder. Dat is behoorlijk intensief. Hij woont dan op vijf kwartier rijden van zijn oude adres.
Na een klein uur lopen zijn we terug bij het tehuis. Een van de vrijwilligers stelt voor om ter afsluiting iets te gaan drinken in het restaurant. Als ik aan mijn vader vraag of hij mee wil, zegt hij: ‘Dat hoort er toch bij.’ Toch is ook dit niet vanzelfsprekend. Door zijn ziekte gaat alles trager, inclusief eten en drinken. Mijn vader is ook vaak minder goed verstaanbaar. Een praatje maken is lastig. Sommige mensen denken ten onrechte dat hij slechthorend is.
Dit verhaal speelt zich af in een periode die veel indruk op mij maakt. Ik zie mijn ouders die na 56 jaar huwelijk niet meer samen zijn. Ik zie de druk waaronder verzorgenden werken en wat dit in de praktijk betekent. Wat kan het leven rauw zijn.
Na de eerste opvang verhuist mijn vader nog twee keer. Een dag voordat hij 83 wordt, is hij terug in zijn oude woonplaats. Dat geeft rust. Voor mijn moeder is het nog maar vijf minuten fietsen. Een paar weken later overlijdt mijn vader. Hij is op.
Wat ik bewonder is de manier waarop mijn vader de laatste jaren van zijn leven met zijn ziekte omging. Hij bleef oog houden voor wat er nog wel kon. Vaak relativerend en met de nodige humor. Dit was voor mij aanleiding om het boekje ‘Over landrot en ander ongemak’ samen te stellen. Mijn vader hield van beeldend en creatief schrijven. Het is iets wat we met elkaar deelden.
In het boekje vind je 12 bijzondere verhalen bij alledaagse beelden. Via mijn webshop kun je jouw eigen exemplaar bestellen. De netto-opbrengst is bestemd voor ParkinsonNL.